جگر سوخته

نفس‌های زخم، اندک اندک درختان را کدر کرد و گندمزاران از اندوهی که بر شانه‌های آن بهار غمگین روییده بود، آهسته‌آهسته شوره‌زار شدند. مرد دیگر خسته بود. صدایش پر از مه بود و تمام دلگیری‌اش از کائنات در لخته‌های خون جگر بر زبان آمد، بر صورت تاریخ شتک زد. دلش را، این راز سر به مهر سالیان را در ناله‌ای جان‌گداز فاش کرد تا همۀ روزگار تا ابد بدانند او نیز ادامۀ غم‌های پدران خویش بود. آفتابِ صورتش را ابر غم پوشاند. پنجره‌های خانه را رو به توفانِ در راه بست و همچون شمعی رو به وفات، سوسوی خویش را پنهان کرد. شهر رسول خدا چنین روزی را در یاد دارد. غیر از مردم شهر، اهالی سرزمین‌های دور و نزدیک هم به مدینه آمده‌اند. خبر در همه جا پیچیده است: «حسن بن علی به شهادت رسید.»