خاطره سوزان

 

وقتى صداى نقاره غروب‏هاى صحنت قدم‏هایم را میخکوب مى‏کند، فریاد رضا رضا را در متن موسیقى محزون مىیشنوم و بغض شکسته‏ام را تقدیم دیدارت مى‏کنم.
رضا جان! دانه کدام انگور جرئت یافت که طعم ذلت مأمون را به کام تو بچشاند تا قبله هشتم را در صبر و لبخند خویش بنا کنى؟

امروز، تنها نه خیابان‏هاى خراسان که تمام رگ‏هاى عاشقانت، به گلدسته و رواقت ختم مى‏شود.
خاطره سوزاندن جگرت، تا قیامت از ذهن خاک خراسان بیرون نمى‏رود.
آهوى دلم دوان دوان می آید
تو آن جگرسوخته‏اى که آب را به زائرانش هدیه مى‏کند؛ زیرا اولاد على علیه‏ السلام از عزیزترین‏هاى خود مىی بخشیدند و من در صحن تو، به دنبال اشاره‏ هایى میگردم که با آن حرف مىیزنى؛ مثل پرواز همان کبوتران که با گندم‏هاى محبت تو، عمرى است اسیر رهایى در آسمان همجوار تواند.
هر روز به شوق تکرار خاطره تو و آهو، آهوى دلمان از هر جا رمیده مى‏شود؛ دوان دوان در سایه تو مأوا مىیگیرد تا دست تو، مثل ابرى سخاوتمند، بر نیازش ببارد؛ پس اشتیاق تند ما را مجاب کن یا على بن موسى الرضا!