الهی نامه

الهی!... کعبه و محراب ، نشانه است، معبود، تویی!

درس و کتاب، بهانه است، مقصود، تویی!

الهی!... توفیقمان ده که در میدانِ عِلم، پرچم عمل افرازیم و در ساحل خلوص ، لنگر اندازیم.

الهی!... علمی که به تو نرساند، وبال است و ثمره‏اش تنها قیل و قال.

از علمی که تکبر آورد، چه سود؟ و فضلی که تفرعُن آورد، عدمش به ز وجود.

الهی!... در درگاه بلندت، تا کسی «میرزا کوچک» نشود، «آقا بزرگ» نگردد. تا ما را اهل ضمیر نکرده‏ای، ظاهر مکن.

الهی!... توفیق ده که بر نفس خویش، امیر شویم، ضمایر ما را به خودت برگردان، تا روشن ضمیر شویم.

الهی!... آنان که در پی مریدند، اگر در پی «مراد» روند، «راد» شوند. در روز حشر، «رضای مراد» به کار آید، نه «عطای مرید»!

الهی!... تو را به مرادی پذیرفته‏ایم، ما را به مریدی بپذیر ... یا مرادَ المُریدین!

الهی!... آنان که «ماهیت» را فدای «وجود» می‏کنند، خامند، ناپختگانِ وادی سلوک، در پی نان و نامند و از شراب طَهور، قانع با باده و جامند.

الهی!... چنان کن که دنیا را خرج «دین» کنیم، نه دین را خرج «دنیا»!

الهی!... عروس علم و تقوا را در چشم ما چنان بیارای که در پی عجوزه دنیا نرویم و حجله دلها را از غیر خود چنان بپالای، که در حریمش راه به نامحرم ندهیم.

الهی!... در ایمان به هدف، بی‏تزلزلیم. اگر هدایت تو نباشد، گرفتار دور و تسلسلیم.

الهی!... بعضیها «معانی» نخوانده به «بیان» می‏پردازند و خود و دیگران را به زحمت می‏اندازند . یکی به لفظ می‏نازد، یکی به معنی، یکی به «دَرْک» می‏اندیشد، یکی به «مَدرک».

الهی!... حرکتمان را برکت و سکونمان را حرکت عطا کن.

الهی!... به قرب خود راهمان ده، بی‏پناهیم، پناهمان ده.

الهی!... اگر نقابداران، نقاب از چهره برگیرند، باید حساب و کتاب، از سر گیرند.

الهی!... خالصان، خواسته خود را به خاطر خدا، فدا می‏کنند و جلد «ریا» را از دفتر اعمال، جدا می‏کنند.

الهی!... نصیرمان باش، تا بصیر گردیم، بصیرمان کن تا از مسیر بر نگردیم، آزادمان کن، تا اسیر نگردیم، گاهی تو را گم می‏کنیم، مددی کن تا خویش را گم نکنیم، تنها رضای تو را جوییم و «خطّ عمل» را با «آب ریا» نشوییم.

الهی!... تو آنی که حَجَر را گوهر کنی و عَرَض را جوهر! قلوب قاسیه را نرم کن و جانهای سرد را گرم.

الهی!... دل مشتقّ و چشم جاری عطاکن، جان را شیفته صاحبِ «هل‏اتی‏» و «لافتی‏» کن.

الهی!... غیب در نظر تو حضور است و باطن و نهان در علم تو، ظهور. ما را با «جهان غیب» آشنا کن، ضمایر غایب را به ظهور برسان و ذائقه جانها را طعم حضور بچشان و موسی‏های نیاز را به طور نور بکشان.

الهی!... دلهای دور از امراض و خالی از اغراض، چشمه نور است و علمِ دور از عمل، به جای بال، وبال!

الهی!... ما آنچه را موافق «طبع» ماست، «نشر» می‏کنیم. طبع ما را منشور حقیقت کن و نشر ما را مطبوع رضا گردان. این نفس را نفیس کن و با یاد خودت انیس، ... ما را بخر، آنگاه ببر.

الهی!... بصیرت را به سیرت و صورت ما بازگردان، راه جاهل و باطل را ببند، راه حق را بازگردان!

الهی!... امیرانِ کشور دل به درگاهت حقیرند و اسیرانِ بُت نفس به یاریت فقیر. ما را امیر کشور دل کن تا اسیر فرعون نفس نشویم. در چشم خویش صغیرمان کن، آنگاه نزد خلق، کبیرمان دار.

الهی!... شاکریم که ما را بر سفره عترت نشاندی و طعم محبّت اهل‏بیت(ع) چشاندی.

 

جواد محدثی