تربت کربلا

 

تربت کربلا، خاکی آمیخته با «خون خدا» ست.

شگفت نیست که خون، به خاک، اعتبار بخشد و شهادت، در زمین و در و دیوار، آبرو و قداست بیافریند و خاک کربلا، مهر نماز عارفان گردد و در سجاده، عطر شهادت از تربت حسین، به مشام عاشقان برسد و شفابخش دردها شود.

درس گرفتن از تربت و فرات، تنها در مکتب زیارت میّسر است و سخن خاک را با دل، تنها گوش حسینیان کربلایی می‏شنود.

برداشتن کام نوزاد با تربت و آب فرات، چشاندن طعم جهاد و شهادت به فرزندان و آشنا ساختن ذائقه آنان به محبّت اهل‏بیت و فرهنگ عاشوراست.

تربت سید الشهدا، هم مسجود فرشتگان و ساجدان است،

هم الهام بخش حریت و شهامت،

و هم انتقال دهنده فرهنگ شهادت.

تسبیح تربت، قصیده‏ای صد بیتی است،

واژه‏هایش همه عاشورایی، که دانه‏هایش همراهِ ذاکر، ذکر می‏گوید و عطر شهادت را می‏پراکند.

کربلاییان با مضمون این قصیده مقدّس همنوایی می‏کنند.

دانه‏های تسبیح تربت، گوهرهایی است که از خاک کوی عشق گرفته شده و از آن نوری تا ملکوت خدا متصاعد می‏شود.

دلهای دریایی، گوهرتربت را در ساحل عشق، با «اشک» شستشو می‏دهند و از زمزم دیدگان برآن می‏بارند.

این است رمز جلوه و جلای همیشگی«تربت حسین»!

 

جواد محدثی