دعا و نیایش

جواد محدثی

 

دعا، جوشیدن چِشمه «رَبّنا» از کویر سینه‏های سوزان و جریان آن بر دشتهای «استجابت» است.

وقتی آسمان دل، گرفته و ابری است، تنها باران اشک و نسیم نیایش، انسان را سبک می‏کند و چمن دل را می‏رویاند.

پای اشک، وقتی از جاده دل عبور می‏کند، دست محبّت به دامان قرب می‏رسد. دیده، شراب نور می‏نوشد و دل، به قبله حضور، رو می‏کند.

نیایش به درگاه آفریدگار، عبادتی است که از روح نیازمند انسان به آستان بلند خدا سرچشمه می‏گیرد.

انسان، این «بی‏نهایت کوچک» در برابر آفریدگار خویش، که «بی نهایت بزرگ» است، حتّی کمتر از قطره‏ای در برابر اقیانوس و ذرّه‏ای در مقایسه با کهکشانهاست. آنچه این «هیچ» را با آن «همه» پیوند می‏دهد، «دعا»ست.

دعا، تنها خواندن الفاظ نیست، بلکه «خواستن» است، با همه وجود، از صمیم جان و عمق دل. «دعا» اگر از جانِ سوخته و عطشناک بر آید، «اجابت» خدا، آبِ گوارایی بر عطش سوزانِ دلسوختگان است.