حجاب

جواد محدثی

گوهر عفاف و پاکی، کم ارزشتر از پول و جواهرات نیست

 

گل عفاف، در بوستان حجاب می‏روید.

بی حجاب، همچون شاخه‏ای بیرون از حصار باغ است، که طمع هر رهگذر را به سوی خود جلب می‏کند.

حجاب، دژ و قلعه‏ای برای پاسداری از گوهر عفاف است، نه زندانِ محدود کننده زنان.

کسی به خود آرایی و خودنمایی می‏پردازد که احساس کمبود شخصیّت می‏کند.

فاقدان کمال سیرت، می‏کوشند جمال صورت را به نمایش عمومی بگذارند.

هیچ کس با نام «آزادی» دیوار خانه خود را بر نمی‏دارد و شبها درِ حیاطش را باز نمی‏گذارد.

گوهر عفاف و پاکی، کم ارزشتر از پول و جواهرات نیست.

کسی که «کودک عفاف» را جلوی صدها گرگ گرسنه می‏برد و به تماشا می‏گذارد، روزی هم «پشت دیوار ندامت» اشک حسرت بر دامن پشیمانی خواهد ریخت.

حجاب، همچون یک توری، مانع ورود حشراتِ نگاههای مسموم است. کسی که راه ورود مگسهای مزاحم را می‏بندد، خود را «مصون» ساخته است، نه محدود.

زن، به خاطر کرامت و ارزشی که دارد، نباید خود را حرّاج کند و در بازار سوداگران شهوت، خود را به چند نگاه و لبخند بفروشد.

حجاب، مثل درِ یک شیشه عطر، مانع پریدن عطر عفاف می‏شود. نباید گذاشت پای بیگانه، وارد مزرعه نجابت شود و بوته‏های نو رسِ عصمت را لگد مال کند.

حجاب، زندان نیست که زنان در آن محبوس باشند، بلکه قلعه و دژی است که از ورود غارتگران و مهاجمان جلوگیری می‏کند. زنان با حجاب، قلعه نشینانی‏اند که به مزاحمان، اجازه ورود به حریم عفاف نمی‏دهند.

پیروان آرایش و تجمّل، ویترین و بوتیک سیّار دیگرانند.

اگر چشم، دریای هوس شود، قایق گناه در آن حرکت می‏کند.