شهید عبدالرسول فیضی

معلم شهیدی که پیاده، دانش آموز معلولش را از خانه به مدرسه می‌برد

وقتی از شهید و شهادت صحبت به میان می آید ناخودآگاه ایثارگری آنها به ذهن می رسد؛ ایثاری که ضامن آرامش و امنیت امروز من و شما در کوچه و خیابان های ایران شده است. کمی آن طرف تر از مرزهای جمهوری اسلامی را که نگاه کنید نا امنی و درگیری موج می زند! از جنگ های داخلی گرفته تا حمله بیگانگان آرامش را از مردم لبنان، فلسطین، بحرین، افغانستان، پاکستان و اخیرا هم سوریه و عراق گرفته است.

یوسف جوان موفق دارابی که امروز تحصیل کرده کارشناسی ارشد جغرافیا گرایش برنامه ریزی توریسم است و ایثار یکی از شهدای داراب را لمس کرده می گوید: از ناحیه پای راست دچار معلولیت هستم و با اجازه معتمدین محلی زادگاهم، روستای نوایگان، کلاس اول دبستان را  به دلیل دور بودن دبستان پسرانه و نزدیک بودن دبستان دخترانه شهید علیخواه به خانه مسکونی مان در این مدرسه درس خواندم.

برای کلاس دوم، وضعیت فرق می کرد و من بایستی به مدرسه پسرانه که از منزلمان دور بود می رفتم. باید علی رغم معلولیت در پای راستم مسیر صعب العبور و کوهستانی منزل تا مدرسه را پیاده طی می کردم اما بیشتر اوقات معلم عزیزم به محض پیاده شدن از مینی بوس که معلمان را از شهر به نوایگان می آورد مهربانانه مرا می بوسید، بغل می کرد و پیاده به مدرسه می برد.

یادم نمی رود یک روز در گوشه ای از حیاط دبستان کنار آن سرسره معروف که هم دوره های من خاطرات زیادی با آن دارند همه ما را دور هم جمع کرد و بعد از پایان دیکته و تصحیح آن خبر از جبهه رفتنش داد.

بعد از گذشت یک یا دو ماه از آن روز «عبدالرسول فیضی» همان معلم ایثارگر "یوسف" به آرزویش رسید و شهید لقب گرفت.

ین شهید بزرگوار در بخشی از وصیت نامه خود می نویسد: ابرقدرت ها سلاح اتمی ساختند تا مستضعفین را از مردن بترسانند و از خون آنها بمکند ولی کور خوانده اند. سلاحی که مسلمان دارد از سلاح اتم هم بالاتر است و آن نترسیدن از مرگ است. هر مسلمانی که اگر معنی تنها الله اکبر را بداند که یعنی خدا بزرگتر از آن است که بتوان وصفش کرد دیگر از هیج چیز جز خدا نمی ترسد نه از سلاح اتم و نه از غیر اتم.

شهید عبدالرسول فیضی یکم فروردین ماه 1334 در داراب متولد و در تاریخ 11 بهمن ماه 1365 در عملیات  آسمانی شد.

روحش شاد و راهش پر رهرو باد...

 

منبع: داراب انلاین