میلاد باسعادت حضرت علی ابن موسی الرضا علیه السلام مبارک

تبسم میهمان لبهای موسی بن جعفر(ع) شد وقتی  قنداقه  را به دستش دادند. پریان آسمانی فرود آمدند و با خودشان «فَتَبَارَکَ اللَّهُ أَحْسَنُ الْخَالِقِینَ» آوردند.

موسی بن جعفر(ع)  فرزند  را می بوید و می بوسد با نگاه عاشقانه اش خوش آمد می گوید به آن نورسیده نورانی. سپس قنداقه را به دست همسر داده و می فرماید: «هَنِیئاً لَکِ یا نَجِمهُ، کَرَامَهَ رَبِّکِ [1] خُذِیه؛ فَإنَّهُ بَقِیهَ ‌اللهِ فِی أَرْضِهِ»[2]، ای نجمه، گوارا باد بر تو کرامت پروردگارت.  فرزندت را بگیر، که همانا او «بقیه الله» است بر روی زمین است.

 

حالا آن «بقیه الله»  حرمی دارد در خراسان که نورش جهان را روشن نموده است. او قرنهاست که پناهگاه خسته دلان  است و ساحل آرامش دلهای طوفانی.  زائران آن حرم گواهند  بر صدق سخن  امام صادق که فرمود: «خداوند متعالی دادرس و فریادرس این امت را از فرزندم موسی علیه السلام به وجود می آورد»[3] و  رسول خدا (ص) که فرمودند: «هرکس در خراسان زیارتش کند اندوهش برطرف خواهد شد».[4]

تا با حرم سبز تو خو میگیرم 
در محضر چشمت آبرو می گیرم 
روشن دلم و و زلال وقتی با اشک 
در صحن مطهرت وضو می گیرم 

احمد رضا الیاسی 

 

[1]. کشف الغمة فی معرفة الأئمة , ج 2 , ص 297

[2]. کشف الغمة فی معرفة الأئمة , ج 2 , ص 297

[3]. بحارالأنوار ج: 50 ص: 26

[4]. عیون اخبار الرضا، ج‏2، ص‏257.