هر کس را منم مولا، على مولاى اوست

چشمه ‏ها جوشید و جارى گشت دریا در غدیر       باغ عشق و آرزوها شد شکوفا در غدیر

 فصل باران بود و رویش فصل سبز زیستن      خنده، گل مى‏ کرد بر لبهاى صحرا در غدیر

 بود پیدا در زلال جارى تکبیرها      نقطه پایان عمر تشنگی ها، در غدیر

جبرئیل آمد که: بلِّغ یا محمّد! همّتى!     حکم یزدان‏ست و باید کرد اجرا، در غدیر

 رفت بالا از جهاز اشتران و، خطبه خواند     خطبه‏ یى شورْ آفرین و شورْافزا در غدیر

 تا که بردارد پیمبر پرده از رازى بزرگ      کرد بیرون ز آستین دست خدا را در غدیر

 عرشیان، در اشتیاق خاکیان مى‏ سوختند    تا على با دست احمد رفت بالا در غدیر

(گفت: هر کس را منم مولا، على مولاى اوست)       کرد گل، گل نغمه احمد چه زیبا در غدیر!

 نخل سَرسبز نبوّت شد گل آرا، تا که شد      از فروع دین: تولّا و تبرّا، در غدیر

 دستِ رد بر سینه اغیار مى ‏زد آشکار       (عاد من عاداه) او افکند غوغا در غدیر

گاه بیعت بود و، بدعت پا به پاى فتنه‏ ها      خیمه مى ‏زد در کنار آرزوها، در غدیر

 خشمه اى شعله ‏ور، پژواک کینِ جاهلى       خطِّ سیر خود جدا کرد آشکارا در غدیر

یاد دارید اى زلالىْ فطرتان مى ‏پرست!       پیر می خواران صفا مى‏ کرد با ما در غدیر؟!

 یاد دارید اى حماستى طینتان سربِدار       بو الفضولِ فتنه را، رسواىِ رسوا در غدیر؟

یاد دارید اى بهشتىْ سیرتان! مولا على        از قیام خود، قیامت کرد برپا در غدیر؟!

کهکشان در کهکشان، اشراق بود و روشنى     از طلوع آفتابِ عالمْ آرا، در غدیر

 طور بود و، نور بود و، کشف و اشراق و شهود     شد بهشت آرزوها آشکارا، در غدیر

لَن تَرانى گو، ترانى گوى شد تا جلوه کرد      با تماشایىْ ‏ترین تصویر، مولا در غدیر

خُم به جوش آمد که: ساقى، ساقى کوثر شده ‏ست         مى ز چشم مست ساقى، بادهْ پیما در غدیر

  هر چه پیمودید یاران باده، بادا نوشِ‏تان!       با حریفان گفت ساقى: نوش باد! در غدیر

 گل سرود شوق را، هستى به لب دارد که: من     آنچه را گم کرده بودم، گشت پیدا در غدیر

 دست افشانى کند گردون، که با دست خدا     فتنه‏ هاى دیر پا، افتاد از پا در غدیر

شاعر: (محمّد على مجاهدى (پروانه))