روبان آبی

آموزگارى دانش‌آموزانش را یکى‌یکى به جلوى کلاس ‌آورد و چگونگى اثرگذارى آن‌ها را بر خودش بازگو ‌کرد. آن گاه به سینه هر یک از آنان روبانى آبى رنگ ‌زد که روى آن با حروف طلایى نوشته شده بود: «من آدم تاثیرگذارى هستم.»   سپس  تصمیم گرفت پروژه‌اى را در کلاس به اجرا در آورد.  او به هر دانش‌آموز سه روبان آبى داد و از آن‌ها خواست که در بیرون از مدرسه همین مراسم قدردانى را گسترش داده و نتایج کار را دنبال کنند و پس از یک هفته گزارش کارشان را به کلاس ارائه کنند.
یکى از بچه‌ها به سراغ یکى از مدیران جوان شرکتى که در نزدیکى مدرسه بود رفت و از او به خاطر کمکى که در برنامه‌ریزى شغلى به وى کرده بود قدردانى کرد و یکى از روبان‌هاى آبى را به پیراهنش زد و دو روبان دیگر را به او داد و گفت: ما در حال انجام یک پروژه هستیم. از شما خواهش می‌کنم کسى را پیدا کنید و از او با نصب روبان آبى به سینه‌اش قدردانى کنید. مدیر جوان چند ساعت بعد به دفتر رئیسش -که به بدرفتارى با کارمندان زیر دست شهرت داشت- رفت و به او گفت که صمیمانه وی را به خاطر  نبوغش تحسین می‌کند! رییس ابتدا خیلى متعجب شد. اما وقتی مدیر جوان از او اجازه گرفت تا روبان آبى را روى سینه‌اش بچسباند، با خوشحالی گفت: “البته که می‌پذیرم.” مدیر جوان یکى از روبان‌هاى آبى را روى یقه کت رئیسش، درست بالاى قلب او، چسباند و سپس آخرین روبان را به او داد و گفت: “لطفاً این روبان اضافى را بگیرید و به همین ترتیب از فرد دیگرى قدردانى کنید.”
آن شب، رییس شرکت به خانه آمد و در کنار پسر ١۴ ساله‌اش نشست و به او گفت: “امروز یک اتفاق باور نکردنى براى من افتاد.” و ماجرا را برای او تعریف کرد. بعد گفت: “می‌توانى تصور کنی؟… او فکر می‌کند که من یک نابغه هستم!”  سپس ادامه داد: “او به من یک روبان اضافى هم داد و از من خواست به وسیله آن از کس دیگرى قدردانى کنم. هنگامى که داشتم به سمت خانه می‌آمدم، به این فکرکردم که این روبان را به چه کسى بدهم. به فکر تو افتادم. بله، من می‌خواهم از تو  قدردانى کنم.  مشغله من زیاد است و وقتى شب‌ها به خانه می‌آیم توجه زیادى به تو نمی‌کنم. من به خاطر نمراتت که زیاد خوب  نیستند و به خاطر اتاق خوابت که همیشه نامرتب و کثیف است، سر تو فریاد می‌کشم.  امّا امشب، می‌خواهم کنارت بنشینم و به تو بگویم که چقدر برایم عزیزى و مى‌خواهم بدانى که تو بر روى زندگى من تاثیرگذار بوده‌اى. تو در کنار مادرت، مهم‌ترین افراد در زندگی من هستید. تو فرزند خیلى خوبى هستى و  من دوستت دارم.”  آن گاه روبان آبى را به پسرش داد. پسرک که کاملاً شگفت زده شده بود به گریه افتاد. او که نمی‌توانست جلوى گریه‌اش را بگیرد و تمام بدنش می‌لرزید، به پدرش نگاه کرد و با صداى لرزانی گفت: “پدر، امشب قبل از این که به خانه بیایى، من نامه‌اى براى تو و مامان نوشتم که در آن برایتان توضیح دادم که چرا میخواهم به زندگیم خاتمه دهم و از شما خواستم مرا ببخشید. من می‌خواستم امشب پس از آن که شما خوابیدید، خودکشى کنم.”
پدر از پله‌ها بالا رفت و نامه پرسوز و گداز پسرش را در اتاق او پیداکرد.
فردا که رییس به اداره آمد، آدم دیگرى شده بود. او دیگر سر کارمندان داد نمی‌زد و طورى رفتار می‌کرد که همه کارمندان بفهمند که چقدر بر روى او تاثیرگذار بوده‌اند.
مدیر جوان به بسیارى از نوجوانان دیگر در برنامه‌ریزى شغلى کمک کرد. یکى از آن‌ها پسر رئیسش بود.
به علاوه، بچه‌هاى کلاس،درس با ارزشى آموختند: « انسان در هر شرایط و وضعیتى می‌تواند تاثیرگذار باشد.»

منبع: تأملات یک تربیت‌پژوه