چهارشنبه 14 شهريور 1397 در 09:20
هرکسی که اعلام کند ما به بن‌بست رسیده‌ایم، یا جاهل است یا حرف او خائنانه است
اکثر کارشناسان اقتصادی و بسیاری از مسئولان متفق هستند که عامل همۀ این مشکلات تحریم‌ها نیست بلکه ناشی از مسائل درونی و نحوۀ مدیریت و سیاست‌گذاری اجرایی است.
من نمی‌گویم تحریم‌ها اثر ندارد؛ اما عمدۀ مشکلات اقتصادی اخیر مربوط به عملکردها است و اگر عملکردها بهتر و باتدبیرتر و بهنگام تر و قوی‌تر باشد، تحریم‌ها تأثیر زیادی نخواهد داشت و می‌توان مقابل آن ایستاد.
در همین قضایای ارز و سکه گفته شد مبلغ ۱۸ میلیارد دلار از ارز موجود کشور آن‌هم درحالی‌که برای تهیۀ ارز مشکل‌داریم، بر اثر بی‌تدبیری، به افرادی واگذار شد و برخی از آن سوءاستفاده کردند. این موارد مشکلات مدیریتی است و ارتباطی با تحریم‌ها ندارد.
ما به دلایل گوناگون، دشمنان خبیث و رذل کم نداریم؛ آن‌ها کمین گرفته‌اند تا همچون مگس بر روی زخم بنشینند و با سوءاستفاده از مشکلات ناشی از خطای برخی افراد، ناکارآمدی نظام و بن‌بست در کشور را القا کنند تا مردم ناامید شوند.
در کشور هیچ بن‌بستی وجود ندارد زیرا مشکلات کشور شناخته‌شده است و برای همۀ آن‌ها نیز راه‌حل‌های شناخته‌شده‌ای وجود دارد و فقط باید مسئولان کمر همت ببندند.
مسئولان باید همکاران خوبی را برای خود انتخاب کنند.
بار دیگر به مسئولان دولتی سفارش مؤکد می‌کنم که بافکر و برنامه‌ریزی و مشورت با افراد آگاه، راه‌های سوق دادن نقدینگی به سمت تولید را پیدا کنند.
برخی می‌گویند علت مشکلات فعلی در بازار و کسب‌وکار این است که چون فعالان اقتصادی از زمان آغاز تحریم‌ها یعنی نیمۀ مرداد یا نیمۀ آبان مطلع بودند، کارهایی انجام دادند؛ حالا سؤال این است که اگر فعالان اقتصادی مطلع بودند و کارهایی کردند، مسئولان دولتی هم باید خود را برای مقابله با تحریم بیشتر آماده می‌کردند.
هرکسی که اعلام کند ما به بن‌بست رسیده‌ایم، یا جاهل است یا حرف او خائنانه است.
فساد یک اژدهای هفت‌سر است که باید با آن به‌طور کامل و جدی مقابله شود، ضمن اینکه وقتی با فساد و مفسد مقابله می‌شود، قطعاً جیغ‌ودادهایی از گوشه‌کنار بلند می‌شود.
برخی در خصوص فساد به‌گونه‌ای صحبت می‌کنند که گویا همۀ نظام فاسد است و ادعای فساد سیستمی و فراگیر می‌کنند؛ درحالی‌که این‌گونه نیست و ما در کشور، مدیران پاک دست و مؤمن فراوانی داریم و این‌گونه سخن گفتن، ظلم به این افراد و ظلم به‌نظام اسلامی است.
افراط‌وتفریط غلط است. برخی در صحبت‌ها و نوشته‌های خود بی‌ملاحظه هستند. نمی‌توان فساد در برخی دستگاه‌ها یا در میان برخی افراد را به کل کشور تعمیم داد.
اگر در همین قضایای ارز و سکه، نظارت و دقت و پیگیری لازم انجام می‌گرفت، راه‌های فساد مسدود می‌شد.
انتقاد اشکالی ندارد؛ اما نباید مردم را ناامید کرد. گاهی در یک روزنامه یا در یک برنامۀ تلویزیونی و رادیویی، به‌گونه‌ای سخن گفته می‌شود که گویا همۀ درها بسته است؛ درحالی‌که این‌گونه نیست.
مسئولان کنونی رژیم آمریکا به‌گونه‌ای وقیح و بی‌شرم و بی‌ادب با دنیا حرف می‌زنند که انگار حیا را کاملاً از آن‌ها گرفته‌اند.
تأکید می‌کنیم جنگ نخواهد شد و مذاکره نخواهیم کرد.
البته آن‌ها مسئلۀ جنگ را صریحاً مطرح نمی‌کنند؛ اما درصددند با اشاره و کنایه، «شبح جنگ» را ایجاد و بزرگ کنند تا ملت ایران یا ترسوها را بترسانند.
جنگی رخ نخواهد داد؛ چراکه ما مثل گذشته هیچ‌وقت شروع‌کنندۀ جنگ نخواهیم بود و آمریکایی‌ها هم حمله را آغاز نمی‌کنند؛ چون می‌دانند که صد درصد به ضررشان تمام خواهد شد؛ زیرا جمهوری اسلامی و ملت ایران ثابت کرده‌اند به هر متعرّضی، ضربۀ بزرگ‌تری وارد خواهد کرد.
آن‌ها برای مذاکره فرمول خاصی دارند که باید آن را درک کرد و سپس به این سؤال پاسخ داد که آیا هیچ آدم عاقلی با این فرمول مذاکره می‌کند؟
آمریکایی‌ها در هر مذاکره به پشتوانۀ قدرت سیاسی، تبلیغاتی و مالی خود تلاش می‌کنند هرگونه مقاومت در مقابل تحقق اهدافشان را ناکام بگذارند.
آن‌ها اولاً اهداف اصلی را کاملاً مشخص می‌کنند البته همۀ این اهداف را اعلام نمی‌کنند؛ اما در طول مذاکرات با دبه و چانه‌زنی، همۀ اهداف را پیگیری می‌کنند. نکتۀ دوم اینکه آمریکایی‌ها از این اهداف اصلی یک‌قدم هم عقب نمی‌نشینند.
آمریکایی‌ها در مذاکرات، با الفاظ ظاهراً اطمینان‌بخش فقط وعده می‌دهند؛ اما از طرف مقابل امتیازاتِ نقد می‌خواهند و وعده نمی‌پذیرند.
هر جای مذاکره اگر طرف مقابل از دادن امتیازِ نقد امتناع کند، آمریکایی‌ها آن‌چنان هیاهوی تبلیغاتی و رسانه‌ای در جهان راه می‌اندازند که معمولاً طرف مقابل کم می‌آورد و دچار انفعال می‌شود.
به کدام دلیل باید با رژیم زورگوی متقلبی که این‌گونه مذاکره می‌کند، پشت میز گفت‌وگو نشست؟
با توجه به فرمول آمریکایی‌ها در مذاکره، هر دولتی در جهان با آن‌ها مذاکره کند، دچار مشکل می‌شود مگر جهت‌گیری‌هایش با واشنگتن یکی باشد که البته دولت فعلی آمریکا حتی به اروپایی‌ها هم زور می‌گوید.
ما فقط وقتی می‌توانیم وارد بازی خطرناک مذاکره با آمریکا شویم که ازلحاظ اقتصادی و سیاسی و فرهنگی به اقتدار موردنظرمان برسیم و فشارها و هوچیگری‌های او نتواند در ما تأثیر بگذارد؛ اما در حال حاضر مذاکره قطعاً به ضرر ما تمام می‌شود و ممنوع است.
امام راحل عظیم‌الشأن هم مذاکره با آمریکا را تا وقتی این رژیم آدم نشود ممنوع کرده بود ما هم بر همین نکته تأکید می‌کنیم.
حتی اگر به فرض محال قرار بود با آمریکایی‌ها مذاکره‌ای کنیم قطعاً با دولت فعلی هرگز مذاکره نمی‌کردیم.
مذاکره با رژیم زورگو و پرتوقع آمریکا وسیله‌ای برای رفع یا کاهش دشمنی آن‌ها نیست بلکه دادن ابزاری به آمریکا است که با آن می‌تواند بیشتر و بهتر اعمال دشمنی کند و اهداف خود را پی بگیرد.
دشمنان سپس به سال 1397 دل بستند و برخی مقامات آمریکا گفتند شش ماه دیگر خبرهایی از ایران خواهید شنید؛ منظور آن‌ها همین حوادث مرداد بود که باوجود هزینه‌های فراوان مالی و سیاسی دشمنان این‌گونه محدود از آب درآمد.
دشمن همان‌گونه که تاکنون ضعیف و ناتوان و شکست‌خورده بوده است در آینده نیز ناکام خواهد ماند به‌شرط اینکه همه بیدارباشیم و با پرهیز از ناامیدی به وظایف خود عمل کنیم.
برخی به اسم اینکه طرفدار ضعفا هستیم و می‌خواهیم اوضاع را درست کنیم، خودشان ملتفت نیستند؛ اما عملاً در چارچوب نقشۀ دشمن حرف می‌زنند و اقدام می‌کنند.
به توفیق الهی و هوشیاری مسئولان و مردم، آمریکا در جنگ اقتصادی نیز شکست خواهد خورد.
یک عقب‌ماندۀ ذهنی به ملت ایران می‌گوید دولت شما پول شما را در سوریه خرج می‌کند درحالی‌که رئیس او اذعان کرده که آمریکا هفت تریلیون دلار در منطقه خرج کرده؛ اما هیچ‌چیزی عایدشان نشده است.
منبع: شماره 87 نشریه اندیشه تربیت
