طلوع آفتاب

پنجره‌ای رو به آسمان گشوده شد. برکه‌ای از نیلوفر، بر سجاده گسترده زمین درخشید و بهار بر آن ایستاد. مردی آمد که پرتو آفتاب خدایی‌اش بر دیده‌ها تابید و چشم‌ها را از برق شادی پر کرد. درخشش عالم‌آرای آفتاب بندگی و عبودیت، حضرت موسی بن جعفر(ع)، زمین را روشن و خانه گِلین امام صادق(ع) را از عطر شادی و طراوت پر کرد.

هفتم ماه صفر است و امروز می‌توان چیدن گل‌بوته لبخند خورشید آسمان شهر مدینه را به تماشا نشست؛ آنگاه‌که سروش امین، جام دل را از معجون شگفت بشارتی عظیم، آکنده می‌سازد. زمین ملتهب است و زمان در گردونه خویش مستانه می‌چرخد. وهم و سکوت بر گستره قلب‌ها سایه افکنده است و چشم‌ها در انتظار رؤیت خورشید امامت، افق ولایت را به نظاره نشسته است. بازهم شمیم پر شراره علوی و این بار خانه صادق آل علی(ع) است که در آن، کودکی به جهان لبخند می‌زند. او می‌آید، هفتمین پیشوای شیعه و نهمین شمس منظومه عصمت تا در بحرانی‌ترین شرایط تاریخ اسلام لوای زرین امامت را به دست گیرد و سبزپوشان اهل ولایت را از سیاهی دوران حکومت آل عباس به‌سلامت عبور دهد و شیعه را از اضمحلال و نابودی مصون دارد.

 

منبع: شماره 87 نشریه اندیشه تربیت