تجلی عاشورا در 9 دی ماه

مهندس محمود فرشیدی دبیرکل کانون مدارس اسلامی کشور

نهم دی‌ماه با محرم درآمیخت و عاشورایی دیگر شد و پرچم برافراشته و مشعل هدایتگر و کشتی نجات‌بخش امام حسین(ع) بار دیگر به یاری ملت ایران شتافت و حماسه‌ای ماندگار خلق کرد.

     روزشمار جمهوری اسلامی ایران، سرشار از حوادثی شگفت‌انگیز است که هرکدام به‌تنهایی عبرت‌آموز، ‌تأمل‌برانگیز، عمیق و قابل‌تحلیل هست؛ اما در این میان برخی روزها از امتیازی خاص برخوردارند و یادآور رویدادی سرنوشت‌ساز هستند که می‌توان تعبیر نقطه عطف را درباره آن‌ها به کاربرد و نهم دی‌ماه 1388 یکی از آن روزهاست. البته اگر تحلیلی عمیق از اغتشاشاتی که حرکت پرشور مردم در نهم دی‌ماه به آن‌ها خاتمه بخشید، نداشته باشیم ممکن است تصور کنیم که عده‌ای از کسانی که نامزد انتخاباتی‌شان رأی نیاورده بود - آن‌چنان‌که در بسیاری از کشورها متداول است - به‌عنوان اعتراض به خیابان‌ها آمدند و راهپیمایی کردند؛ اما  اگر مروری بر روند امور کشور و برنامه‌ریزی‌های نرم و گسترده دشمنان طی سال‌های پس از دفاع مقدس داشته باشیم، ابعاد و اهمیت حضور سرنوشت‌ساز و شکوهمند مردم در نهم دی‌ماه آشکارتر خواهد شد. هرچند بعید است دشمن از سرمایه‌گذاری‌های خویش طی سالیان متمادی گذشته مأیوس نشده باشد و چه‌بسا مهره‌های جدیدی را جایگزین مهره‌های سوخته کند؛ بنابراین هوشیاری ایجاب می‌کند که غائلۀ فتنۀ 1388را خاتمه یافته نینگاریم و در پرتو مشعل روشنگر نهم دی‌ماه، رد پا و اثرانگشت دشمن را هوشیارانه شناسایی کنیم؛ اما بی‌تردید با  شکست سیاسی جریان فتنه در این مقطع تاریخی،‌ برخی پرده‌ها کنار رفت و بسیاری از اسرار پشت پرده آشکار  شد و مأموران مستقیم نظام سلطه‌ جهانی در جریان محاکمات خویش، ابعاد گسترده و پیچیده برنامه‌ریزی  درازمدت بیگانگان را برای براندازی، شفاف ساختند. 

     با توجه به این اعتراف‌ها روشن شد که طی دو دهۀ گذشته، دشمنان ملت ایران، سه نوع شیوۀ براندازی را علیه نظام اسلامی به کار گرفته‌اند؛ یکی شیوۀ استحاله فرهنگی که در دوران دولت سازندگی پیگیری می‌شد و روزنامۀ همشهری و شهرداری تهران و فرهنگسراها و دفتر پژوهش‌های فرهنگی و خانۀ هنرمندان و حتی سازمان دانش‌آموزی، از دسته عرصه‌های تاخت و تازه سرسپردگان این تفکر بودند و بنیادهای آمریکایی نظیر «جست‌وجو»، «کارنگی»، «سوروس» و «صندوق حمایت  از دموکراسی» از آنان پشتیبانی می‌کردند. 

     شیوۀ دیگر براندازی، ‌استحاله سیاسی بود که از خرداد 1376 آغاز شد و با حضور نیروهای دگراندیش در مصادر امور، حاشیه‌ای امن برای آنان ایجاد شد و احزاب سیاسی و  سازمان‌های غیردولتی اصلاح‌طلب! یکی پس از دیگری نمایان شدند و تحت حمایت مالی، فکری و سیاسی  بیگانگان قرار گرفتند و متصدیان این احزاب و سازمان‌ها، برای شرکت در کارگاه‌های آموزشی به آمریکا یا کشورهای دیگر سفر کردند تا برای اجرای مرحلۀ بعد یعنی نافرمانی مدنی،‌ دوره‌های لازم را طی کنند.

     از میان وظایف ابلاغ‌شده به این افراد خودباخته یا خودفروخته آن بود که با شناسایی و جذب نخبگان و  شبکه‌سازی و نهادسازی و تولید جزوه‌ها و مطالب و برگزاری همایش‌هایی که جملگی هدف درازمدت براندازی  را رصد می‌کرد، زمینه‌ای فراهم آورند برای:

1- مشروعیت زدایی از نظام اسلامی، از طریق حمله به باورها و اعتقادات مردم؛

2- اعتبار زدایی از نظام اسلامی با ناکارآمد جلوه دادن مسئولان و دولتمردان؛

3- اعتماد زدایی از مردم نسبت به مسئولان از طریق وارد آوردن تهمت و دروغ‌گو خواندن آنان؛

تا مقدمات دوقطبی شدن جامعه و ایجاد شکاف بین مردم و مسئولان پی‌ریزی شود.

     سرانجام شیوه و مرحله آخر بود که طی آن نیروهای مخالف نظام چنانچه نتوانستند از طریق پیروزی در  انتخابات و نفوذ در حکومت، هدف براندازی را تحقق بخشند، با به‌کارگیری شیوۀ نافرمانی مدنی و با شعار دفاع از آرای مردم و پافشاری روی مسئله تقلب و دروغ‌گویی و زیر سؤال بردن مراجع رسمی و قانونی و با  استفاده از تجربیاتشان در کشورهایی نظیر صربستان، گرجستان و اوکراین، برای براندازی نظام مقدس جمهوری اسلامی تلاش کنند.

     نکتۀ درخور ‌توجه آنکه در انتخابات دوره دهم ریاست جمهوری، نظام سلطه جهانی به برخی سردمداران هر سه جریان یعنی جریان سازندگی، جریان اصلاحات و جریان نافرمانی مدنی، نقش‌هایی واگذار کرد و خواص فریب‌خورده یا خائن، احزاب و تشکل‌های قدرتمند خود همچون کارگزاران، مشارکت و سازمان مجاهدین انقلاب را متحد و یکپارچه به صحنه آوردند تا با حمایت ضدانقلاب خارجی، ابتدا علیه انتخابات موضع‌گیری کنند و در  گام‌های بعدی با انقلاب مردم و ارکان نظام اسلامی بستیزند و نهایتاً علیه مقدسات مردم و اسلام، موضع‌گیری  نمایند؛ اما آنان با شتاب‌زدگی و قبل از موعدی که مقررشده بود با عزاداران حضرت سیدالشهدا(ع) درگیر شدند و  نیات پلیدشان آشکار گشت. همان‌گونه که حضرت زینب(س) نیز با استناد به این آیه کریمه، سیر سقوط این‌گونه افراد را تحلیل فرمود: «ثم کان عاقبه الذین اساء السوءا ان کذبوا بایات ا...»؛ سرانجام بدکاران آن شد که آیات الهی را تکذیب کردند. [1] 

     و این‌چنین شد که نهم دی‌ماه با محرم درآمیخت و عاشورایی دیگر شد و پرچم برافراشته و مشعل هدایتگر و  کشتی نجات‌بخش امام حسین(ع) بار دیگر به یاری ملت ایران شتافت و حماسه‌ای ماندگار خلق کرد.

بر این اساس،‌ واقعیت آن است که فضای مالامال از شبهه و توهم و فتنه سال 1388، آخرین مرحله از سال‌ها  برنامه‌ریزی و توطئه دشمنان خارجی و یاران داخلی‌شان بود چنانکه رهبری معظم انقلاب اسلامی فرمودند:

«این فتنه منحصر به حضور عده‌ای افراد در خیابان‌ها نبود بلکه ناشی از یک بیماری بود که با اقدامات سیاسی و امنیتی قابل دفع شدن نبود و به یک حضور عظیم مردمی نیاز داشت که چنین هم شد.»

     اینک 9 سال از فتنه 9 دی می‌گذرد و در این سال‌ها آمریکا به اقتضای طبیعت استکباری خویش، همزمان با تشدید تحریم‌ها برای جهت دادن به نارضایتی‌های مردم و برپایی آشوب‌های خیابانی تلاش و توطئه‌هایی را طراحی کرده و ناکام مانده؛ اما توبه نکرده است و روشن است که یکی از امیدهای آمریکا بازگرداندن سردمداران فتنه به صحنه سیاسی کشور هست تا شاید با مشارکت آنان بتواند بار دیگر کشور را گرفتار فتنه و آشوب سازد؛ بنابراین بعضی مصلحت‌اندیشی‌ها و نامه‌نگاری‌های برخی سیاسیون جان سالم به دربرده از فتنه 1388 باید در راستای همین سیاست آمریکا مورد ارزیابی قرارداد.

 

 

 

پی‌نوشت‌ها:

[1] . سوره روم، آیه 10